Pozytywka - Agnieszka Lis

JEDYNA W SWOIM RODZAJU. POZYTYWNA. POZYTYWKA

Autor: Agnieszka Lis

Tytuł: Pozytywka

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Rok wydania: 2016

Stron: 243

ISBN: 978-83-7976-367-2

Moja ocena: 4/6

„Monika poczuła rękę Roberta w swojej dłoni. Wraz z nią pewność, że teraz będzie dobrze, lepiej, że teraz – teraz! – zaczyna się prawdziwe życie. – Nareszcie będę szczęśliwa.”

Agnieszka Lis – pisarka, felietonistka. Z wykształcenia pisarka i dziennikarka. Jest autorką powieści „Jutro będzie normalnie”, „Samotność we dwoje” czy „Karuzela”.

O powieściach pani Agnieszki czytałam wiele pozytywnych opinii. Postanowiłam się przekonać, czy jej twórczość również mi przypadnie do gustu. Moje pierwsze spotkanie z autorką rozpoczęłam od książki pt. „Pozytywka”.

Główną bohaterką powieści jest Monika. Skromna, zakompleksiona dziewczyna pochodząca ze wsi. Swojego wybranka – Roberta, zna już od wielu lat. Wraz z rodzicami przyjeżdżał on na letni wypoczynek do domu jej rodziców, gdzie wynajmowano im pokój. Długoletnia znajomość, listy pisane z uczuciem, doprowadziły młodych do ołtarza. Ojciec panny młodej nie żałował na ślub córki. W końcu wychodzi za bogatego mężczyznę i to warszawiaka. Teraz ona będzie miała wszystko czego zapragnie. Trzeba było sąsiadom pokazać szczęście dziewczyny i urządzić wesele jakiego wieś nie widziała. Czego oczekiwała Monika? Ona po prostu chciała być szczęśliwa, ale czy Robert będzie mógł zapewnić jej szczęście?

Młodzi zamieszkali w domu teściów. Do dyspozycji dostali dwa pokoje na górze domu i łazienkę. Monika przyzwyczajona do pracy w obejściu, w wielkim mieście nie miała co robić. Nawet nie musiała gotować, bo rodzice Roberta zatrudniali gosposię. Ile można było sprzątać pokoje, ile razy wycierać parapety? Mąż wiecznie w pracy, teściowa traktująca ją jak prostaczkę, nie bardzo wiedziała o czym z nią rozmawiać. Nuda. Żeby chociaż miała dziecko, ale tu też nie bardzo się udawało.

Gdy po wielkich staraniach udaje się Monice zajść w ciążę, los znowu szykuje jej przykrą niespodziankę.

„Pozytywka” Agnieszki Lis to powieść o prawdziwym życiu, o dojrzewaniu, poszukiwaniu siebie i o tym jak wielki wpływ na nasze przyszłe życie ma to jakie mieliśmy dzieciństwo.

Bardzo podobał mi się sposób w jaki zostali wykreowani bohaterzy. Zacznę może od postaci drugoplanowej – Roberta. Mężczyzna według mnie bardzo zapatrzony w siebie. Co to nie on, wszyscy mają postępować tak jak on sobie tego życzy. Od siebie nie daje wiele, a wymaga sporo. Wychował się w rodzinie goniącej za pieniędzmi, która nawet teraz po latach nie potrafi ze sobą szczerze porozmawiać, kryje wiele tajemnic i niedomówień. Monikę traktuje jak swoją własność, ma być tylko jego, dla niego ma być tylko piękna i najlepiej niech nadal będzie taką szarą myszą, bo jak ktoś inny dostrzeże jej piękno to może być źle.

„Monika była za skromna. A Robert zbyt zazdrosny – po co miała kupować ciuchy? Jemu podobała się w tym, co miała. Przecież nie będę stroić się dla innych – myślała. Kosmetyków nie używała, wystarczyło mydło i ładnie pachnący szampon.” s.19-20

On sam za to lubił błyszczeć. Był świetnym aktorem i wiedział jak wykorzystać usłyszane informacje, by zdobyć lepsze stanowisko. Ciągle zmieniał pracę, nadużywał alkoholu i do tego zdradzał Monikę.

„W pracy – dbał bardzo o pozory. Wymuskany, w śnieżnobiałej koszuli, odprasowanej w kant, w nieskazitelnym garniturze, wyglansowanych butach. Zawsze rozpływający się w uśmiechach, ale jednak czujny. Cudze błędy szybko wyłapywał i zapamiętywał, a że sprawiał wrażenie sympatycznego – takiego do tańca i do różańca – ludzie często mu się zwierzali. A to ktoś ponarzekał na szefa, co przecież kiedyś Robertowi mogło się przydać, a to ktoś opowiedział o swojej wpadce, albo jeszcze lepiej cudzej. Wtedy informacje można było wykorzystać bez skrupułów, skoro nie pochodziła z pierwszej ręki, a ryzyko towarzyskiego ostracyzmu było niewielki.” s.30-31

Zapatrzony tylko w siebie nie dostrzegał, że Monika jest samotna, że jej jego brakuje. Dopiero gdy widzi jak kobieta się rozwinęła, gdy zaczęła pracę i studia, wtedy dociera do niego, że może ją stracić.

„Monika pracuje, Monika studiuje – myślał. A miała być tylko moja, zawsze obecna, ciepła, do przytulenia. Gdzie ją nosi? […] Monika nie będzie już potulna. Jej też będę musiał coś udowadniać – jak w pracy. Nie mam ochoty już więcej nic nikomu udowadniać! Chcę, żeby ktoś mnie bezwarunkowo podziwiał, tylko za to, że jestem. Był mi oddany i już. Dlatego wziąłem sobie tę wiochę![…] Nie, nie dlatego ją sobie wziąłem […] Pokochałem ją, chciałem być z nią zwyczajnie szczęśliwy. I wszystko się pokomplikowało.” s. 42-43

Jednak nic w kierunku poprawy relacji z żoną nie robi. Wręcz przeciwnie nad są imprezy z pracownikami, weekendowe wyjazdy i inne kobiety. Robert nie potrafi stworzyć prawdziwego domu, bo sam go nigdy nie miał.

Monika główna bohaterka dopiero po rozmowie ze swoją teściową Teresą, postanawia wyjść do ludzi. Była to bardzo ważna decyzja w jej życiu i to ona sprawiła, że kobieta uwierzyła w siebie i swoje możliwości. Zaczęła realizować swoje marzenia.

„Mam wszystko. Dom, pieniądze, rodzinę. Wakacje, ciuchy i kosmetyki. Jestem nikim. Nikt się ze mną nie liczy. Mąż ze mną nie rozmawia, syn rzadko rzuci czasem coś na odczepnego, siorbiąc zupę. Patrzę na ciebie i wiem, że zaraz znikniesz. Albo staniesz na własnych nogach, albo za kilka miesięcy będziesz cieniem. Nie powtarzaj moich błędów – Teresa przełknęła ślinę, opuściła ręce na kolana.” s.37

Jednak los stawia na jej drodze wielkie nieszczęście. Gdy dowiaduje się, że urodzi ciężko chore dziecko, które będzie żyło tylko parę godzin lub dni, jej świat się znowu wali. Nie ma pomocy od nikogo. Wszyscy utwierdzają ją w tym, że ona jest temu winna, że urodziła chore dziecko. Po pewnym czasie dociera do niej, że musi walczyć o siebie.

„Nie będę matką ani prawdziwą kobietą, dopóki będę się doprowadzać do takiego stanu – katowała się. Muszę być silna, muszę być dzielna. Kiedy stanę na własnych nogach, będę mogła decydować o sobie.

   Monika weszła na ścieżkę nienawiści, bo nikt nie nauczył jej kochać.” s.104

Monika też nie zaznała miłości w domu rodzinnym. O prawdziwym uczuciu wiedziała tyle co przeczytała w Harlequinach. A tam zawsze wszystko kończy się słowami… żyli długo i szczęśliwie. Życie jednak pokazało jej swoje prawdziwe oblicze. I na pewno było ono dalekie od ideałów. Wiedziała, że jak teraz nie zawalczy o siebie to zginie. Nienawiść motywowała ją do osiągania coraz to nowych celów, stawiania sobie coraz bardziej wygórowanych celów.

„Męczyła się z własną niezgodą na świat i samą siebie. Była skryta, dlatego nikt o tym nie wiedział. I nikomu nie przeszło nawet przez myśl, że ta pewna siebie, niesympatyczna kobieta jest bombą autonienawiści, że ta śliczna dziewczyna potrzebuje prawdziwej pomocy.” s.126

Monika stała się kobietą dążącą do celu po trupach. Wykorzystywała słabości innych pracowników korporacji by osiągnąć coraz to wyższe stanowiska, a co za tym idzie pieniądze. Nie przysparzało jej to zwolenników. Wręcz przeciwnie nikt jej nie lubił. Ona za to uwielbiała bawić się uczuciami innych, bo sama przecież nie była szczęśliwa.

Powieść porusza bardzo ciężkie tematy, czyta się ją szybko, jednak nie jest łatwa w odbiorze. Często zastanawiamy się nad tym, dlaczego ktoś jest taki, a nie inny. Nie staramy się jednak poznać prawdziwej przyczyny takiego zachowania. Czasami na nasze życie wpływ mają inne osoby i może gdybyśmy wyciągnęli rękę, porozmawiali, to udało by się nam zmienić drugiego człowieka, odkryć jego dobrą stronę. My jednak bardzo często szufladkujemy ludzi i przyklejamy im etykiety. A wiele osób w naszym otoczeniu potrzebuje pomocy.

Obawiam się, że teraz coraz częściej będziemy mieli do czynienia z osobami, które nie potrafią budować szczęśliwych związków, pomagać innym. My zabiegane pokolenie, goniące za pieniądzem i sławą, zapominamy o własnych dzieciach, które zadowolone siedzą w wirtualnym świecie, budując tam swój wirtualny świat, tak daleki od rzeczywistości. Czy oni kiedyś nie staną się tacy jak Robert czy Monika? Oby nie.

„Pozytywka” to na pewno nie łatwa, odstresowująca lektura na leniwe popołudnie. Wzbudza wiele emocji, daje do myślenia, pozwala nauczyć się wiele o prawdziwym życiu. Jednak daje też nam pozytywne wskazówki. Po pierwsze zawsze można się podnieść po stracie bliskiej osoby. Ona zawsze będzie w naszej pamięci, ale my musimy żyć nadal, rozwijać się. Drugie ważne przesłanie to to, że warto dążyć do spełnienia swoich marzeń. Jakie życie miałaby Monika gdyby nie pragnęła zrealizować swoich marzeń? Pewnie nadal tkwiłaby w swoich czterech ścianach, sprzątała i czekała godzinami na męża, tolerowała jego zdrady i wysłuchiwała jaka jest beznadziejna, zadawalając swojego pana w sypialni. A tak coś w życiu osiągnęła, a nauczka jaką dało jej życie pozwoliła jej poczuć, że po wielu przykrościach można być szczęśliwym choć trochę.

Polecam książkę pani Agnieszki, a ja na pewno sięgnę po powieść pt „Karuzela”, bo bardzo mnie zaciekawił opis.

Dziękuję Klaudii za możliwość przeczytania książki dzięki BookTour Przeczytaj&Podaj dalej

LEŚNA TRYLOGIA - KATARZYNA MICHALAK

LEŚNA TRYLOGIA: LEŚNA POLANA, CZERWIEŃ JARZĘBIN, BŁĘKITNE SNY

Nawet najczarniejsza noc kiedyś się kończy, trzeba tylko doczekać świtu. Czas rozpaczy ustępuje przed chwilą szczęścia. Burza odchodzi, by mogło wstać słońce. (...) Życie byłoby nie do wytrzymania, gdyby nie nadzieja, że los się kiedyś odmieni. Po nocy nadejdzie dzień. s.316 Błękitne sny – Katarzyna Michalak

Katarzyna Michalak to autorka ponad 30 powieści, z których wiele zasłużyło na miano bestsellerów. Jest to również pisarka, która bez problemu porusza się w różnych gatunkach. Na swoim koncie ma książki które możemy zaliczyć do powieści obyczajowych, romansów, erotyków, powieści sensacyjnych i fantazy. Każdy znajdzie tu coś dla siebie, a to na pewno jeszcze nie wszystko, na co stać panią Katarzynę.

Nie jest to moje pierwsze i na pewno nie ostatnie spotkanie z książkami tej autorki. Jednak Leśną Trylogię przeczytałam w 4 dni, co dla mnie samej było ogromnym zaskoczeniem. Bardzo wciągnęłam się w ten cykl i nie mogłam od niego oderwać. Pokochałam bohaterów, ich upór i determinację, która pozwoliła im pokonać kolejne trudności, by wreszcie mogli powiedzieć „jesteśmy szczęśliwi”. Tych nieszczęść jak na jedną osobę, było chyba zbyt dużo. Ja nie dałabym rady im sprostać.

Trzech braci Prado, których w dzieciństwie los nie oszczędził i trzy przyjaciółki równie mocno potraktowane przez życie. Połączył ich szczęśliwy przypadek, ale też na wspólnej drodze do szczęścia mocno doświadczył przykrościami.

Czytając kolejne części Leśnej Trylogii, poznajemy losy bohaterów i ich dążenie do wspólnego szczęścia.

A wszystko zaczęło się dziewięć lat wcześniej, bo to wtedy młody, rozpoczynający swoją karierę w Polsce inwestor Wiktor Prado, poszukuję osoby, która zrobi mu kosztorys remontu kamienicy w Wadowicach. Wtedy na jego drodze staje Gabrysia. Są ze sobą bardzo szczęśliwi, jednak na drodze do ich szczęścia staje „przeszłość”. Po dziewięciu latach tych dwoje przez dziwny zbieg okoliczności pod nazwą „Leśna Polana”, znowu się spotykają, by stwierdzić, że nadal się kochają i chcą być razem, ale czy będzie im to dane….

Miłość nie omija również braci bliźniaków – Marcina i Patryka, którzy swoje bratnie dusze odnajdują w przyjaciółkach Gabi – Majce i Julii. Na ich drodze do szczęścia też pojawią się kłody.

Tych kłód jest coraz więcej, im bardziej zagłębiamy się w cały cykl. Chyba jednak za dużo, nikt by takiego życia nie wytrzymał.

Najlepsza jest pierwsza część „Leśna polana”. Jej zakończenie zmusza czytelnika do tego by sięgnąć po kolejną książkę z tego cyklu „Czerwień jarzębin”. Ona jednak okazuje się gorsza wg mnie. Nic się za bardzo nie wyjaśnia, jak znika problem z Adolfem Kuchtą, to pojawia się brygada antyterrorystyczna i kolejna walka o życie. Nie podobał mi się moment z duchem zmuszającym Kuchtę do popełnienia samobójstwa. To takie mało realne, a jeszcze informujący o dniu i godzinie śmierci to już przesada. Ale to był jeden wątek. Niestety tom ostatni „Błękitne sny” wydaje mi się już całkowicie naciągany. Zatajanie prawdziwego przebiegu wydarzeń podczas ataku terrorystycznego, zmartwychwstała matka Wiktora, choć cudowna i ciepła kobieta, jakoś tutaj mi nie pasowała cała ta historia z jej przeżyciem po tym jak potraktował ją Kuchta. No i mała dziewczynka pozostawiona przez matkę – siostrę Julii, która nie wiadomo dlaczego nie chce spotkać się z siostrą bliźniaczką, a tylko podrzuca jej swoją córkę o której istnieniu nawet Julia nie miała pojęcia. Tych nieszczęść, problemów i niespodzianek starczyłoby na kolejne dwa tomy. Trzeba być prawdziwym pechowcem, by tyle nieszczęść spotkało jedną rodzinę.

Na szczęście wszystko kończy się cudownie, bo ten kto ma dobre serce, zasługuje na to by sam też był szczęśliwy, by dobro, zauważyło też i jego.

Powieści są warte przeczytania, ale jak od tego cyklu zaczniecie przygodę z książkami pani Kasi Michalak, możecie się do jej pisarstwa zrazić, a warto jednak po jej powieści sięgać, ponieważ wiele jej powieści potrafi pokrzepić i wzbudzić w nas dobro. 

Okładki są cudowne :)

Premiery Wydawnictwa Replika

NOWOŚCI OD WYDAWNICTWA REPLIKA - 24 październik 2017

3 tom sagi "Spacer Aleją Róż" Edyty Świętek - "Drzewa szumiące nadzieją" 

Schyłek lat pięćdziesiątych. Nowohuccy robotnicy nieustannie zmagają się z licznymi trudnościami. Coraz częściej buntują się przeciw ograniczeniom narzucanym przez władzę ludową. Wychowani w
chrześcijańskich tradycjach, podejmują bezpardonową walkę o zgodę na budowę kościoła. W
mieście dochodzi do krwawych starć z jednostkami Milicji Obywatelskiej wspieranymi przez oddziały ZOMO. Na tle historycznych wydarzeń rodzina Szymczaków powiększa się, przeżywa wzloty i upadki. Janek i Krysia bezskutecznie starają się o dziecko. Leszek ciężko pracuje na kombinacie, aby poprawić sytuację materialną swojej rodziny. Bronek nieustannie czuje na swoim karku gorący oddech Edwarda
Marczyka, który wciąż obwinia go o zamordowanie Bartka.

Jak potoczą się dalsze losy rodzeństwa? Czy Andrzej odnajdzie szczęście u boku Sabiny? Czy Dorota pozostanie w Pawlicach? Kim naprawdę jest tajemniczy mężczyzna obserwujący od dłuższego czasu Julię? Przekonacie się o tym, sięgając po "Drzewa szumiące nadzieją".

 "Małe tęsknoty. Marzenia Kaliny" Aneta Krasińska

W powieści przypominającej konstrukcją fragment dziennika przeplatają się ze sobą losy trzech bohaterek, które na pozór nie mają ze sobą nic wspólnego. Są w różnym wieku i z odmiennym bagażem doświadczeń, mają zupełnie inne zainteresowania oraz usposobienie. Tym, co je łączy, jest pragnienie posiadania rodziny, którą utożsamiają ze szczęściem.

Kalina uwielbia dzieci, dlatego zdecydowała się podjąć pracę w przedszkolu. Ma kochającego męża i własny dach nad głową. Wydawać by się mogło, że nic więcej nie potrzeba młodym ludziom do szczęścia. Nic bardziej mylnego…

Lena to nastolatka poturbowana emocjonalnie przez los, jaki zgotowali jej rodzice. Aktualnie przebywa w rodzinie zastępczej, gdzie próbuje się zaaklimatyzować, jednak to wcale nie jest łatwe. Skrzywdzona przez najbliższych i osamotniona, staje się łatwym celem dla człowieka, który zdaje się odczytywać i rozumieć jej potrzeby emocjonalne, choć w rzeczywistości chce wykorzystać jej niewinność…

Elżbieta jest dojrzałą kobietą. W młodości spotkała mężczyznę, który odcisnął piętno na jej życiu. Dramatyczna decyzja dotycząca dziecka wciąż głęboko tkwi w jej podświadomości i nie pozwala normalnie funkcjonować …

Okrutny los drwi z kobiet, a feralny wypadek splata ich losy…

 "Płonący świat" Isaac Marion

Kontynuacja światowego, zekranizowanego bestsellera „Wiecznie żywy”.

Trudno jest być żywym. Być człowiekiem − jeszcze trudniej.

R powraca z martwych.

Na nowo uczy się, jak oddychać, mówić, kochać – po jednym niezdarnym kroku na raz. Nie pamięta swojego starego życia i wcale nie chce go sobie przypominać. Buduje nowe, z Julie. Jednak przeszłość pamięta o nim…

Pradawna zaraza ma chciwą naturę, a Umarli nie byli jej jedyną bronią… By przywrócić świat do wcześniejszego porządku, nadchodzi z czymś znacznie niebezpieczniejszym. Aby ją powstrzymać, R i Julie będą zmuszeni wyruszyć w przerażającą podróż przez surrealistyczne pustkowia Ameryki oraz poznać niechciane odpowiedzi, gnieżdżące się w zakamarkach umysłu R…

25 października premiera - Nieprzyjaciel Boga

NIEPRZYJACIEL BOGA - BERNARD CORNWELL - WYDAWNICTWO OTWARTE

Dzisiaj premiera drugiego tomu Trylogii Arturiańskiej. Piękne wydana powieść przez Wydawnictwo Otwarte. 

Już wkrótce przeczytacie recenzje tej książki. Pierwsza część Zimowy monarcha, bardzo mi się podobała. Polecam


Opis: Artur zjednoczył brytyjskie księstwa i powstrzymał najazd Sasów. Spokojne czasy jednak nie nadchodzą. Ambicje wodzów, żądza władzy, nowa religia, zdrady i namiętności ponownie kierują Brytanię w stronę chaosu.

Wydaje się, że tylko Merlin wie, co w tej sytuacji robić. Chce zawierzyć Brytanię starym bogom, by ją uratować. Ale czy to pomoże? Czy Artur – odważny, wierny i honorowy, kochany i nienawidzony – będzie w stanie ocalić kraj?

Cornwell nie odtwarza legendy o Arturze, lecz pisze o człowieku walczącym z siłami, których sam nie potrafi zrozumieć.

Oprawa twarda

Stron: 609

Data wydania: 25 października 2017

Wydawnictwo Otwarte

Nauczyciel na medal

Plebiscyt w NTO - Nauczyciel na medal

Rodzice z klasy gdzie mam wychowawstwo, zgłosili mnie do plebiscytu Nauczyciel na medal.
To dla mnie bardzo duże wyróżnienie. Jednak by wygrać w plebiscycie, potrzebuję wielu głosów. Może zechcesz, drogi czytelniku mojego bloga, oddać na mnie głos? Będę bardzo wdzięczna.

Za każdy głos bardzo dziękuję :)

Czytelnicze podsumowanie września

Wrzesień - kiepski miesiąc na czytanie.

Kiepski miesiąc jeśli chodzi o czytanie.

Przeczytane książki: 1
Stron: 152

Zaczętych chyba z 5 innych, nic nie przeczytałam więcej do końca. Takie miesiące niestety bywają.